Tijd

Heerenveen. Vandaag, 33 jaar geleden, zaten we op een zomerse dag aan de slootkant te vissen voor mijn ouderlijk huis. Mijn maten en ik. Het was het jaar van mijn eindexamen voor de middelbare school. De avond ervoor hadden we het feest gevierd. Het gevoel van de zonnenstralen op mijn huid, het bonken in mijn kop, de geur van de modder in de sloot en gemaaid gras kleurt de dag van vandaag. Ik weet nog dat mijn vader er bij kwam staan en zijn stille goedkeuring uitte over onze bezigheid. In die luttele minuten straalde alles in de wereld. We vingen niets.

Tiid

Hûndert tûzen jier forlien
En in dei of tsien
Rûn ik oer de rykstritwei
Alles wie noch ien
Oeral ljochtskyndei
Gjin fjûr, gjin wetter, gjin groun, gjin loft
De tiid hâld noch skoft
Ik set útein pûr om ‘e nocht
Ik seach, ik fjilde, ik die, ik tocht

Ik die en tocht yn wichsels
De tiid foel my in diggels
Yn hjoed en moarn en juster
En wêr ’t ik de diggels tocht
Waar it yn ienen tsjuster

Út ein! Ik dize útmekoar
Ik wit net wat tomjitte
Op ’t ein as yn ‘e fjirte
Seach ik foar it earst in oar

Hûndert tûzen jier forlien
En in dei as hjoed
Wist ik wat ik hie
It fjilde sûn, it fjilde goed
Doe ’t ik op mysels tarûn
Wist ik wa ’t ik wie



©2005 Anno Galama